Maine coon jest silnym, wytrzymałym przedstawicielem najstarszej amerykańskiej długowłosej kociej rasy. Należy do grupy dużych kotów domowych, przy czym kotki charakteryzują się drobniejszą budową niż kocury. Na tle innych ras odznacza się długim okresem dojrzewania. Pełny rozwój fizyczny osiągają w wieku 3-4 lat.

Głowa:
Cechuje się średnią długością i szerokością, o nieco kanciastym zarysie z wysoko położonymi kośćmi policzkowymi. U dorosłych kocurów wyraźnie zarysowana żuchwa poszerza twarz. Charakteryzuje się średniej wielkości nosem o nieco wklęsłej krzywiźnie. Broda znajduje się w jednej linii z górną wargą i nosem.

Oczy:
Powinny być duże, szeroko rozstawione w nieco ukośnych oczodołach. Kolor oczu może być odcieniem zieleni, złota lub miedzi, białe koty mogą mieć oczy niebieskie lub różnego koloru. Nie ma powiązania między kolorem oczu a kolorem futra. Pożądana jest przejrzystość koloru oczu.

Uszy:
Duże, obficie owłosione wewnątrz, szerokie u podstawy powinny być wysoko osadzone, oddalone od siebie o około jedną szerokość ucha i mieć zakończenia umiarkowanie szpiczaste. Wskazane jest, aby ich koniuszki zakończone były „pędzelkami”.

Tułów:
Umięśniony, od średniej do dużej wielkości z szeroką klatką piersiową i średniej długości szyją, proporcjonalnie długi, prostokątny, oglądany od tyłu ma sprawiać wrażenie nieco kanciastego.

Nogi i stopy:
Nogi powinny być solidne, szeroko rozstawione, średniej długości. Stopy powinny być duże, okrągłe i dobrze owłosione (pięć palców na przednich, cztery palce na tylnych).

Futro:
Krótka długość włosa z przodu ma wzrastać ku tyłowi, osiągając największy rozmiar na brzuchu i portkach. Futro może być jedno lub wielobarwne powinno być miękkie, gładko opadać i przylegać do ciała, charakteryzować się kryzą na szyi wyrastającą od podstawy uszu.

Pomimo wielu szczegółów zebranych w opisie „prawidłowego” maine coona, ciągle istnieje duża swoboda interpretacji standardowej charakterystyki tej rasy. Określenia typu „średni”, „szeroki”, „długi” itp. mogą być różnie postrzegane zarówno przez hodowców jak i poszczególnych sędziów podczas pokazów. Różnice w interpretacji standardu występujące pomiędzy różnymi federacjami doprowadziły do powstania co namniej dwóch typów maine coona, którego wygląd bywa określany bądź jako „słodki” (sweet) bądź jako „dziki” (feral). Drobne różnice w budowie, zauważalne u kociąt, skłaniają hodowców do klasyfikacji osobników należących do konkretnego miotu – przyszli uczestnicy pokazów zostają objęci programem hodowlanym, pozostałe natomiast wiodą beztroskie życie kotów domowych.

Natura maine coona